Me laatste maand in de USA!

Morgen stap ik op het vliegtuig terug naar huis, wat is de tijd vreselijk snel gegaan. Ik schrijfdit met een heel dubbel gevoel, aan de ene kant ben ik verdrietig ik laat me kindjes achter, de 2 liefste kindjes van de wereld waar ik 5 maanden voor heb gezorgd, waar ik van ben gaan houden en waarvan ik het heel moeilijk vind om ze achter te laten. Maar aan de andere kant heb ik zoveel waarvoor ik naar huis wil en ga. Ik kan niet wachten tot dat ik weer voet zet op Nederlandse bodem:Eindelijk thuis!

Zins ik op me blog had gezet dat ik naar huis toe kom ben ik echt door een rollercoaster gegaan, al de lieve en mooie reacties die ik heb gekregen heeft me heel erg goed gedaan. moet eerlijk zeggen was er best bang voor om het te vertellen tegen iedereen, bang dat iedereen er net iets anders over zou denken dan dat ik zelf deed, of dat mensen me zwak zouden vinden of het er gewoon niet mee eens waren. Ik ging de meest rare dingen in me hoofd halen, maar ik moest het toch een keer vertellen, kon het niet eeuwig voor me houden.Het was een last die van me schouder viel toen ik het had verteld, helemaal omdat toen ik zoals hierboven ook al beschreven al de lieve reacties zag, pff het heeft me in tranen gedreven.

Zins die tijd is er nog zoveel gebeurt, papa en mama kwamen natuurlijk hier heen. Wat was dat fijn om die na 4 maanden eindelijk weer te zien en te kunnen knuffelen. Om ze eindelijk te kunnen laten zien waar ik nou woon en wat ik nou precies doe de hele dag. 4 dagen later kwam ook mijn meisje weer aan, wat was ik een gezegend mens op dat moment! De feestdagen braken aan, al voelde het helemaal niet zo dat het kerst was. Op kerstdag waren we gewoon thuis, super lekkere dag gehad. Het is gaat er hier een heel stuk anders aan toe dan in Nederland. In Nederland krijgt een kind een normaal aantal cadeautjes onder de boom. Hier krijgt een kind zoveel cadeautjes dat ze na 2 uur geen zin meer hebben om uit te pakken en dat de helft van de cadeautjes nog ingepakt onder de kerstboom ligt.. bizar om te zien hoe een kind van 8 maanden overladen wordt met cadeaus die bij mekaar wel 1000 dollar waard kunnen zijn..krijgt die er iets van mee? Helemaal niks! "s avondshebben we met de hele familie gezellig een 3 gangen menu gegeten, wijntjes gedronken en cadeautjes gegeven. al met al een onwijs leuke avond gehad

Na kerst had ik 8 dagen vakantie!!! We vertrokken met ze’n 4tjes naar Washington DC. Wat een heerlijke stad is dat, alle hoogte punten gezien van de stad, heerlijk gegeten en vooral genoten dat iedereen bij me was. Eenmaal terug uit DC zat de vakantie voor papa en mama er al weer op, Eef en ik gingen samen voor Oud&nieuw 4 dagen naar New York toe. Een heerlijk tripje is het geweest die natuurlijk veelste snel voorbij was. Oud & nieuw in New york, je denkt natuurlijk als eerst aan Times Square nou dat waren we van plan om te gaan doen maar dat plan hebben we toen we eenmaal daar waren maar opgegeven, blij toe achteraf..We hebben eerst heerlijk uitgebreid gedineerd en daarna een locale kroeg in gedoken 1 min van ons hotel vandaan, we kregen gratis champie toen het bijna 12 uur was, en hebben nog een paar uurtjes heerlijk gedanst en gedronken hoe we precies thuis zijn gekomen en in bed zijn beland : ik heb geen idee meer.. maar ik heb een top oud&nieuw gehad samen met me meisje in New York!! Hoe gezellig het was merkte ik de volgende dag toen ik opstond...

Na mijn 8 dagen vakantie begon het aftellen, ik hoefde nog maar ander halve week te werken en aangezien ik weet hoe snel de tijd hier gaat heb ik elke dag genoten alsof dat me laatste was.. En de tijd ging inderdaad super snel, de eerste week vloog voorbij. Me laatste weekend hier had Eef een verassings weekendje weg geregeld. We gingen lekker samen nog een nachtje naar het strand, even relaxen voordat de hectische week zou beginnen. Wat heb ik genoten, het was heerlijk. En wat had ik het inderdaad nodig, want dat deze week hectische zou worden wist ik van de voren en is het tot nu ook geweest, de afgelopen 3 dagen nog gewerkt en al begonnen met afscheid nemen van de kids. Vind het best moeilijk om ze achter te laten bij een ander persoon, je gaat toch nadenken : alles wat ik ze de afgelopen 5 maanden geleerd heb zal ze dat blijven onthouden, gaat de nieuwe nanny daarmee door.. Uiteraard kennen de meeste mij goed en weten ze dat ik niet zomaar vertrek, ik heb een heel mooi A4tje vol geschreven met dingen die ze moet blijven doen en dingen die ik ben begonnen zoals: het alfabet en cijfer 1 t/m 10. Nu maar hopen dat ze zich netjes er aan gaat houden haha!

Veder heb ik de afgelopen week me Au pair vriendinnetjes allemaal gedag gezegt, dat was best gek want je ging zoals je altijd deed even lekker hapje eten of ergens een drankje doen en zag je elkaar na 3 weken weer om het zelfde te doen. Nu gaf je elkaar een knuffel en niet wetende wanneer je elkaar weer gaat zien, ga je elkaar überhaupt nog zien.. Je gaat ergens voor de laatste keer eten waar je 5 maanden lang heel vaak naar toe bent geweest omdat je het zo lekker vond, je rijdt ergens voor de laatste keer en wetende dat je hier waarschijnlijk nooit meer terug gaat komen. Het is me thuis geworden, ik weet de weg inmiddels blindelings en ga het Amerikaanse leven heel erg missen.

Inmiddels is het Donderdag en ga ik zo beginnen aan mijn koffer inpakken, alles klaar maken om morgen aan me lange reis ( 24 uur van deur naar deur ) te beginnen, ik ben er klaar voor!Ik heb een ongelofelijke tijd hier gehad, intens genoten en enorm veel geleerd. Ik ben iedereen die dit mogelijk heeft gemaakt voor mij ontzettend bedanken voor deze onvergetelijke ervaring. Iedereen die me heeft geholpen op de momenten dat het moeilijk was en iedereen me zo af en toe een berichtje stuurde maar ook de mensen die van een afstandje mee keken en elke keer weer vol trouw me blog lazen. Me lieve ouders en uiteraard me lieve vriendinnetje: We hebben moeilijke tijden gehad maar we zijn er nog steeds samen, ik hou ongelofelijk veel van jou en ik weet dat dit avontuur ons als koppel alleen maar sterker heeft gemaakt!!

5 maanden geleden vertrok ik hier met een opgeheven hoofd naar toe en morgen vertrek ik met dat zelfde opgeheven hoofd terug naar Nederland. En eerlijk gezegd, ik kan niet wachten om weer in me vertrouwde landje te zijn waar alles gewoon normaal is en waar iedereen heerlijk nuchter is…

Liefs..

Het einde van een mooie droom!!

Lieve allemaal,

Ik wil jullie via deze weg laten weten dat ik vandaag precies over een maand: Vrijdag 16 Januari op het vliegtuig stap terug naar Nederland.. Dit zal best een schok zijn voor sommige, want niet iedereen had aan zien komen. Waarom, dat ga ik jullie uitleggen:

Soms ga je aan iets beginnen en ben je heel optimistische, dat was ik! Ik kreeg de kans om mijn droom na te gaan jagen, met iedereen van wie ik hield die mij steunde en achter me stond. En zoals iedereen weet ben ik ontzettend verliefd, en dat was bijna het moeilijkste van alles, Eef achter laten. Maar Eef wou dat ik mijn dromen liet uitkomen, ze wou dat ik alles heb gedaan wat ik wou en ze wou dat ik me niet liet tegen houden door andere mensen. Wat zij zei, zeiden heel veel mensen. En ik heb het gedaan, ik ben gegaan. Wat voor mij al een hele overwinning op zich is. Wat heb ik genoten van mijn tijd hier in Amerika, wat ben ik ontzettend dankbaar dat ik dit heb kunnen doen.

Maar wat moet ik doen als ik merk dat ik niet meer op mijn plekje ben hier. Wat doe je als aan jezelf merkt dat je terug wilt naar huis en merkt dat je niet iets doet om die gedachtes en gevoelens tegen te gaan. Wat moet je doen als je in een sleur komt te zitten, dat elke dag het zelfde is en je geen uitdaging meer ziet in het geen wat je hier doet. Wat als ik nou bij mezelf denk na deze maanden, ik vindt het wel goed geweest…

Juist, naar huis toe komen.

Mijn heimwee wint het van mijn goede gevoel, ik wist niet dat ik het zo moeilijk zou krijgen na een paar maanden, dat ik überhaupt zoveel last zou krijgen van heimwee. Het is een eenzaam beroep au pair zijn en ondanks de mensen die ik hier om me heen heb voelde ik me heel vaak ( te vaak eigenlijk ) heel erg eenzaam en alleen. Je moet gelukkig zijn anders hou je het niet vol alleen aan de andere kant van de wereld.

Ik heb bereikt wat ik wou bereiken in mijn tijd hier in Amerika, ik weet wie ik ben en ik weet wat ik wil met mijn toekomst, ik ga er voor en ga me door niemand laten tegen houden! Dit is mijn keuze, mijn keuze om naar huis te komen! Voor mij voelt het niet alsof ik gefaald heb, mezelf te kort doe of dat ik me droom niet heb waargemaakt, mijn droom was niet voor bepaalde tijd, mijn droom was om ergens ver weg van alles en iedereen, mezelf terug te vinden en mezelf te “bewijzen” dat ik het kan. Ik ben ongelofelijk trots dat ik dit gedaan heb. En met dat trotse gevoel stap ik het vliegtuig in en met een gevoel van: Ik heb het gedaan, het is een super ervaring voor me geweest maar het is goed zo!

Dit was mijn droom, mijn droom die ik waargemaakt moest hebben voordat ik veder de toekomst in ga en ik heb het gedaan, en na 5 maanden: Ga ik nu voor mijn nieuwe droom, waarvan ik hoop dat die voor de rest van mijn leven is: Eveline!

“soms was het moeilijk, soms was het strijd. Maar als ik terug kijk heb ik geen seconde spijt“

de 100 dagen zijn gepaseert..

Eens in de zoveel tijd maak je is wat spannends mee, maar echt iets spannends. Na een lange tijd kan ik wel weer zeggen dat ik zoiets mee gemaakt heb.

Het was de week van Thanksgiving. Ik was vrij vanaf woensdag de 26^ste had dus een lekkere korte week : 2 en halve dag gewerkt, mijn familie ging namelijk voor 4 dagen naar Baltimore om daar Thanksgiving te vieren. Ik bleef lekker thuis, lekker paar dagen voor mezelf. Die bewuste Thanksgiving avond, er was niet echt meer eten in huis en de supermarkt was dicht, dus ik dacht ik ga naar de Macdonalds, lekker makkelijk en die zal wel open zijn dacht ik. Dat viel even vies tegen toen ik daar voor de deur stond en bleek dat ook de Macdonalds dicht was.. Er is letterlijk niks open op Thanksgiving.. ik zonder eten terug naar huis. Onderweg naar huis zag ik in de verte een enorme explosie leek het wel, ik werd gelijk bang: nee geen onweer.. Achteraf had ik gehoopt dat het onweer was! Toen ik dichterbij kwam zag ik dat het een electriciteits kastje was wat in de hens stond.. Het was vrij dicht bij mijn huis, ik zat letterlijk biddend in de auto: laat het alsjeblieft niet onze buurt, mijn huis zijn.. Je voelt hem al aankomen, helaas het was wel mijn buurt en dus ook mijn huis.. Daar zat ik dan met mijn goede gedrag, in een auto met bijna geen benzine, in mijn trainingsbroek, een slobber trui en mijn sloffen aan.. Ik kom mijn huis niet meer in, hier gaat alles via de garage en die garage gaat nartuurlijk alleen open als er stroom is. Hier in dit huis hebben ze niet eens een sleutel van de voordeur, waar ik na dit avontuur natuurlijk gelijk om vroeg, maar die hebben ze dus niet: echt top geregeld! Maar goed, ik zat in me auto met alleen me telefoon en me pinpas. Wat doe ik als eerste: Eveline een berichtje sturen. Hoe slim is dat ? niet slim, want zij kan ook zoveel doen als ze aan de andere kant van de wereld zit. Maar vervolgens hielp ze me wel met het bedenken van een oplossing, de buurmeisjes appe die thuis waren. En binnen 1 min stonden die voor me autodeur en mocht met hun mee naar huis komen waar ik vervolgens een heel bord met eten kreeg en vervolgens lekker toetjes. Na 2 uur was de stroom weer aan, maar naar huis mocht ik niet van ze. Ben de hele avond gebleven en hebben allemaal spelletjes gedaan. Uiteindelijk heb ik de beste Thanksgiving avond gehad die ik me kon wensen. Maar goed, ik heb me portie wel weer gehad sins die avond.

Verder waren mijn vrije dagen heel rustig verlopen, lekker bij geslapen en zitten kijken hoe vanaf die zaterdag de 29^ste heel het huis werd omgetoverd tot kerst sferen. Heel raar is dat, want Sinterklaas is echt aan me voorbij gegaan dit jaar. Normaal in Nederland na 5dec gaat het los: kerstboom opzetten en dergelijke. Hier is dat na Thanksgiving, zodra 27 november geweest is komen de kerstlichtjes tevoorschijn. En ze gaan hier ver, heel ver!! Moet zeggen nu de kerstboom staat in het wel heel gezellig in huis, en kom je meer en meer in de kerstsfeer. Helemaal omdat John (mijn hostdad) een mega fan is van kerstmuziek, dus vanaf de 29^ste staat er bijna 24/7 kerstmuziek op.. of ik daar nou zo blij om ben weet ik nog niet, maar goed het hoort er bij!

Mijn afgelopen week werken ging weer onwijs snel voorbij, voor ik het wist was ik weer alleen thuis voor het weekend. Mijn familie had een bruiloft afgelopen weekend dus vrijdag middag 3 uur had ik weer weekend. Afgelopen zaterdag ben ik Suzanne naar Wallmart gegaan, voor iedereen denk wel bekend als de aller grootste supermarkt keten in Amerika. Helaas is het op tv net iets mooier dan in het echt, het is best wel een oude zooi, maar goed sommige dingen moet je gewoon gezien en gedaan hebben als je hier woont. Verder zijn we naar allerlei winkels gegaan en alvast begonnen met kerst inkopen doen. Afgelopen zondag ben ik weer kerst inkopen gaan doen, aangezien pa, ma en eveline hier zijn hadden ik en jouna bedacht om lotjes te doen voor kerst. Dus ben lekker alleen naar de mall gegaan om de dingen te kopen die ik wou kopen! Ik ben al bijna helemaal klaar met alle cadeautjes.

Inmiddels ben ik ook de 100 dagen gepasseerd van mijn avontuur, hoe weet ik dat precies: vanaf de dag dat ik vertrok heb ik een soort “dagboek”bijgehouden, elke dag schrijf ik er in, of wat ik gedaan of hoe ik me voel. Maar elke dag wil ik wat schrijven. Ik ben is gaan terug lezen hoe de afgelopen 106 dagen zijn geweest, nou kan wel zeggen die zijn met hele hogen pieken en hele lage dalen geweest.. Maar in je hele leven maak je hele hoge pieken, hele lagen dalen mee en op andere momenten is het heel stabiel. Het belangrijkste wat ik wel geleerd heb is dat alles gebeurt om een reden, en wat die reden ook is uiteindelijk kom je er beter uit, het maakt je sterker en laat je inzien dat er veel meer erge dingen gebeuren om je heen dan de kleine dingetjes waar jij je druk om maakt.. Bijv. 1 ding waarvan ik weet wat sterker is geworden is mijn relatie met Eveline, we hebben moeilijke momenten gehad de afgelopen 3 maanden, er zijn dingen gebeurt waar ik/wij niet trots op zijn, maar uiteindelijk is alles gebeurt om bepaalde redenen. Maar na de afgelopen maanden kan ik wel zeggen dat wij er sterker uit zijn gekomen en elkaar op weer een andere manier hebben leren kennen en nog meer van elkaar zijn gaan houden om wie we individueel zijn. Ik ben ongelofelijk trots op haar en ik ben ongelofelijk trots op ons!

Een ander ding waar ik mezelf heel erg op ben tegen gekomen, is mijn relatie met mijn liefste moeder. Ik woonde nog thuis voordat ik hier naar toe ging, en ik vond het heerlijk. Ik had het zo goed thuis. Doordeweeks was ik altijd samen met mama thuis, en wat hadden we het altijd gezellig. Ik wou nooit weg thuis, “ik kon me moeder toch niet achter laten” waren mijn woorden altijd. Ik ben echt een mama’s kindje als het daarop aan komt. Maar goed het moment kwam toch echt dat ik haar alleen ging laten ( zoals bijna iedereen van jullie wel weet werkt mijn vader voor een groot gedeelte van de week in het buitenland) dus ik ging haar echt alleen laten voor een aantal dagen. Dat heeft me heel veel moeite gekost, ik heb dit alles bijna niet door laten gaan omdat ik wist dat mama voor 3 /4 dagen alleen zou zitten en dat wou ik niet. Nu ik er op terug kijk ben ik ontzettend blij dat ik wel gewoon ben gegaan, want wat vind ze het heerlijk alleen thuis zijn, ze kan lekker gaan en staan waar ze wil en hoeft met niemand rekening te houden, haha heerlijk om te zien dat ze het zo geweldig vind alleen thuis zijn! Tuurlijk mist ze de gezelligheid om zich heen, maar ik heb het zo is aan zitten kijken de afgelopen maanden en kan wel zeggen dat ze zich er goed door heen heeft weten te slaan en ben ontzettend trots op haar! Inmiddels weten pa en ma niet meer beter dan dat ik er niet ben, god o god en wat doen ze veel leuke dingen samen en dat doet me goed. Het doet elke kind goed om je ouders gelukkig te zien neem ik aan. Dus ja ook mij doet het heel erg goed, en mijn band met zowel me vader als met me moeder, is veranderd tuurlijk want ik zit aan de andere kant van de wereld en we weten allemaal dat als ik terug kom naar Nederland dat ik niet thuis ga wonen. Maar ik kan zeker zeggen dat onze band nog hechter is geworden en ik kijk heerlijk toe vanuit Amerika hoe ze het doen met ze’n tweetjes haha!

Liefs..

“ want zij, zij is de zon en de maan voor mij, zij heeft het beste van allebei. Zo mysterieus en zo warm tegelijk, en ze doet iets met mij”

13 weken in de USA

De herfst hebben we zo goed als achter ons gelaten, de winter heeft zijn tekenen laten zien, 13 november was daar de eerste sneeuw. Als ik voor de eerst keer sneeuw zag in me leven, heb wel een half uur buiten gestaan en genoten van het feit dat het viel hihi was als een kind zo blij. Het was prachtig, aan het eind van de avond was alles wit. Helaas toen ik de volgende morgen opstond was alles weg, overdag is het nog “te” warm voor sneeuw. Maar de temperaturen beginnen inmiddels overdag tegen het vriespunt aan, ‘s nachts vriest het zo’n 7 graden dus sneeuw kom maar op!!

Afgelopen weken veel leuke dingen gedaan: Zaterdag de 15^de ben ik samen Joline de hele dag op pad geweest, eerst naar de shopping mall gegaan: handschoenen en mutsen gehaald, daar kun je niet meer zonder op dit moment. Daarna lekker een hapje wezen weten eten en daarna moesten we er aan geloven we zijn naar the Football game geweest, wat was het koud maar goed je woont in Amerika dus moet je zeker naar football game geweest zijn. Na ander half uur waren wij er heilig van overtuigd dat het afgelopen was, na wat rond vragen kwamen we er achter dat ze pas op de helft waren dus nog ander half uur moesten.. nou wij vonden het wel prima! Het vroor en wij zaten daar op bankjes aluminium dus vreselijk koud, ik voelde me kont op een gegeven moment. Dus na de 1^ste helft zijn wij lekker een bar in gedoken en heel saai een de thee gegaan! Een heerlijke dag gehad. De zondag 16 november was ik naar de Amishe gegaan met Suzanne en een andere Duitse au pair ( waar ik de naam van vergeten ben hihi) Waar we door een verlaten soort “dorpje” een rondleiding kregen, van hoe die mensen daar zoveel jaar geleden woonde. Een beetje geschiedenis maakt de mens niet slechter, was wel interessant om te zien.

Mijn werk week vloog voorbij, vrijdagochtend de 21^ste vertrok het hele gezin richting New York. Ik bleef lekker thuis, lekker tijd voor mezelf. Muziek knetter hard aan, alleen maar fastfood eten en flims kijken. Die avond heb ik een sport outfit aangeschaft, een originele Amerikaanse sport outfit, want veder loopt niemand hier in sportkleding.. Vraag me soms wel is af of sommige mensen wel ander soort kleding heeft dan sportkleding, iedereen loopt hier in sportkleding, nou daar ga ik niet aan mee doen maar wil wel gaan sporten, ontspannend en een goede manier om me hoofd leeg te maken na een lange dag of week werken. En aangezien zins ik zins afgelopen zomer 6 kilo afgevallen ben, waar ik heel blij en trots op ben wil ik dat graag zo houden.

Zaterdag de 22^ste ben ik in de auto gestapt en ben ik terug gereden naar Lancaster, het gebied en plaats waar de Amishe mensen wonen, ik had na vorige week zaterdag nog niet het gevoel dat ik alles had gezien wat ik wou zien, dus ik dacht ik ga gewoon lekker terug. En nu kan ik wel zeggen dat ik alles heb gezien en gedaan wat ik wou doen. Het was heerlijk. Had het ook nodig, moest echt even me gedachten op een rijtje krijgen en een beetje tot rust komen, nou en hoe kan dat dan beter dan gewoon de auto pakken en ergens heen rijden en een beetje je ding doen. Me laatste dagje van me weekend had ik een cluster meeting. Vanuit interexchange worden er elke maand bijeenkomsten geregeld met de au pairs die in jou buurt wonen, elke maand ga je wat leuks doen met al die au pairs, om nieuwe mensen te leren kennen maar om je verhalen te delen met de mensen die je echt volledig begrijpen. Dit keer ging we appeltaart bakken, lekker lekker!! Maar de appeltaarten in Amerika zijn toch iets anders van smaak dan die van in Nederland. Het is niet heel erg bijzonder die bijeenkomsten, je trekt toch altijd naar de mensen toe je die je al kent.

Morgen is het 3 maanden geleden dat ik vertrokken ben naar Amerika. Pff wat gaat de tijd snel en wat heb ik al veel meegemaakt. Heb toevallig gisteren al mijn blogs terug zitten lezen, heerlijk alles weer even herbeleeft. Want moet eerlijk zeggen ik weet niet meer precies wat ik bijv. in me 2^de week heb gedaan. En dat de tijd echt snel gaat bewijst maar weer het dat feit het nog 3 weken en 3 dagen duurt voor dat papa en mama komen.. toen ik weg ging wist ik dat ik ze bijna 4 maanden niet ging zien. En nu is het nog maar 3 weken, echt ongelofelijk. Ik kan echt niet wachten. En vandaag over 4 weken komt me liefste vriendinnetje weer deze kant op. De feestdagen komen er aan, dus ben heel dankbaar voor het feit dat de mensen waar ik het meest van hou in mijn leven dat die bij me zijn!

Liefs..

“ There’s something in your voice, makes my heart beat fast. Hope this feeling last, the rest of my life “

Just a normal two weeks!

Mijn eerste week weer werken na dat Eveline weg is gegaan, was heel raar. Naeen week ben je zo aan iemands aanwezigheid gewend, maar goed maandag morgen stond ik er weer alleen voor. Prima week gehad veder, hij vloog weer voorbij zoals elke week doet eigenlijk.

Vrijdag 31 Oktober was het Halloween, mijn god wat is dat groot hier in Amerika. Alletuinen zijn versiert, ja of je het echt versieren kan noemen weet ik niet, want sommige maken er een kermis van. Bijv. een heel kerkhof in de tuin of alleen maar van die doodshoofd poppen enzo. Vreselijk!! Ik hou helemaal niet van zulke dingen nou dan moet je net met Halloween hier in Amerika zijn. Alles is Halloween, echt alles.

Iedereen verkleed zich, en gaat met de kinderen trick or treat doen en zoveel mogelijk snoepjes verzamelen om vervolgens kotsmisselijk van al die snoep naar bed te gaan!! Ik bener ook op uit gegaan, ja je moet nartuurlijk wel mee doen met zulke dingen, je woont tenslotte in het land waar dit een must is. Dus ik had in de kast van Jo-Una een hippie outfit gevonden, prima! Ik wasnaar Philadelphia gegaan, naar Joline ( andere Nederlandse au pair) daarhadden we eerst feestje bij haar thuis met eten en drinken, vervolgens naar een cafe geweest. Super gezellige avond gehad, en kan weer wat afstrepen van me lijstje van dingen die ik mee wou maken in de tijd dat ik hier zit.

Wat voor ons Carnaval is, is voor de Amerikanen Halloween. Dan kunnen sommige van jullie zich wel inbeelden hoe het hier aan toe gaat.. Overigens wasdit mijn aller eerste keer uitgaan in the USA. Diezaterdag ( 1 november al weer!!) had ik lekker een soort van wellnes dagje ingepland, was naar de kapper geweest en een manicuren laten doen. Al met al een heerlijk weekend gehad! Deafgelopen week was een lange week worden, moest het weekend ( 8 & 9 November ) werken, dus echt weekend heb ik helaas niet gehad maar goed dat gebeurt nou eenmaal wel eens. Suzanne was gekomen zaterdag en heeft me gezelschap gehouden voor het hele weekend, en hoe.. 4 uur ‘s nachts lagen we in bed. Hele avond en nacht lekker aan de keuken tafel gezeten en gekletst. En ja Ana gaat er geen rekening mee houden of ik wel of niet laat in bed lag, om half 8 hoorde ik haar lieve stemmetje me naam roepen. Ondanks dat je maar 3 ½ uur geslapen hebt, op het moment dat je haar kamertje in loopt en je ziet hoe blij ze is omdat ze je ziet dan maakt het niet uit hoe je je voelt want dat doet alles beter maken. Ik ben gewoon lekker bij haar in bed gekropen en heb daar samen met Ana en Declan lekker 2 uurtjes gelegen en geknuffeld.

Vandaag zit ik op dag 78, mijn normale werk week gaat weer beginnen. Avast voor morgen: 11-11 Gefeliciteerd Broertje <3

Liefs, xx

“ En weetje: Misschienmoeten we soms gewoon dat doen wat ons gelukkig maakt en niet dat wat misschien het beste is.. “

“ Weetje lieve schat, jij bent het beste wat ik ooit had “

9 weken van huis!!

Oktober, een maand waarin de herfst doorbreekt. Het kouder wordt, de bladeren gaan vallen en de warmte die je hebt normaal als je thuis bent is er niet.. Ik kijk vooruit, naar de komende 2 maanden en besef dat ik de komende 2 maanden door moet met mezelf.

Op de dag dat ik deze blog schrijf voor jullie is het 1 dag na dat ik Eveline weer terug heb moet brengen naar de airport, dat ik haar weer gedag moest zeggen. Afscheid nemen is zwaar en sowieso niet mijn sterkste vak, maar je weet dat het moet. Maar dat het me zo zwaar zou vallen had ik zelf niet eens verwacht. Het wordt beter, tuurlijk wordt het beter, maar je moet weer wennen aan het feit dat ze er niet is. En ik moet weer wennen dat ik hier zit in Amerika, alleen!! Waarom? Ik ben in deze maand echt verwend, weekend naar New York geweest naar Amber en de afgelopen week is Eef bij me geweest. Je bent echt verwend als dit gebeurt in een situatie waar ik in zit nu. Want je weet dat niet elke maand zo gaat zijn, verre van zelfs! Dus ja, je moet weer wennen aan het idee dat je de komende 2 maanden niemand gaat zien. En dat ik dit moet doen om de reden waarvoor ik gegaan ben, ik heb er uiteindelijk zelf voor gekozen om hier heen te gaan, alleen!

Maar het moment dat ik zou zeggen dat ik heimwee had niet zozeer naar mensen maar meer naar mijn leven in Nederland met iedereen die daar in hoort had gehoopt dat die nog even uit zou blijven. Maar het is zo, ik mis mijn leven in Nederland, en dat is niet zo omdat ik nu verdrietig ben en dan denk je altijd negatief. Ik weet nu na deze maand wat ik heb in Nederland, en dat is voor mij van hele grote waarden.. Ondanks dat dat me verdrietig maakt geeft het me ook kracht, want zoveel mensen steunen me en zijn er voor me! Sturen zo nu en dan is een berichtje en mensen volgen en lezen mijn blog die ik al in geen jaren meer heb gesproken of gezien. Bizar, dat je door zoiets mensen weer bij je haalt zeg maar.

Een van de grootste reden dat ik dit wou doen is om weg te gaan van alles en iedereen, mezelf de tijd gunnen om is er achter te komen wie ik nou eigenlijk ben. En wat ik precies wil met me toekomst. Ik wou dat doen in een land waar alles mogelijk is, en een land ver bij alles vandaan wat mij kan beïnvloeden. Inmiddels kan ik wel zeggen dat het gelukt is, ik ben hier nu 2 maanden en kan na 2 maanden zeggen dat een reden waarvoor ik gekomen ben gelukt is. Wat er allemaal is gebeurt voor dat ik weg ging wil ik niet meer naar om kijken, wil laten zien aan alle mensen die er niet geloven dat ik het wel degelijk kan. Ik weet wat ik wil, en ik ga er voor! En ik ga me nooit meer door iemand laten tegen houden.

Amerika leek mij het land van me dromen, ik ga later als ik groot ben verhuizen naar Amerika riep ik altijd tegen me vader. En hem maar proberen over te halen om is te kijken voor een baan in Amerika zodat we met z’n alle gezellig konden verhuizen. Uiteraard had mijn vader wat andere gedachtes daar bij. En toen dacht ik op een gegeven moment nou dan doe ik het toch gewoon zelf. En als ik mezelf zo zie zitten, ik woon gewoon in Amerika. Het land wat zeker niet het land van je dromen moet zijn, ik hou van Amerika thats for sure. Maar geen een land is een droom land. Maar hoe dankbaar ben ik voor het feit dat ik ben gegaan, dat ik mocht gaan en dat iemand me heeft laten gaan. Zonder de toestemming van die mensen had ik dit nooit kunnen doen, nooit het land kunnen ontdekken op de manier waarop ik dat nu doe.

Maar toch was het hoogte punt van de afgelopen maand het feit dat Eef hier was, Ik zou uiteraard uitgebreid kunnen vertellen wat we de afgelopen week allemaal gedaan hebben, maar moet je eerlijk zeggen dat is zoveel!! Ondanks het feit dat ik gewoon moest werken hebben we geen seconde verspild aan niks doen. Elke avond uit eten geweest, op me vrije dagen lekker er op uit gegaan naar the mall ( we hebben echt geshopt voor het leven ) en natuurlijk naar Philadelphia geweest. Met de kids ook veel leuke dingen gedaan, naar the zoo geweest en een indoor playground. Het was feest voor Ana deze week, zoveel aandacht en elke dag weg geweest. En het was feest voor mij. Wakker worden naast haar en gewoon het simpele feit dat ik der hand vast konpakken. De afgelopen 2 maanden zijn we door een moeilijke tijd heen gegaan binnen onze relatie, dus alsof het zo moest zijn dat ze in een keer voor me deur stond maar deze week heeft ons echt goed gedaan. En we weten zeker dat het de komende 2 maanden goed gaat komen, ‘t wordt zwaar maar we komen er uit!!

Ondanks dat mij afgelopen week heel erg geleerd is niet al te ver in de toekomst te kijken, doe ik het stiekem toch een beetje.

Nog 53 daagjes en dan zijn papa en mama hier.. Nog 57 daagjes en dan is me meisje hier weer..

Ik ga genieten van de komende weken en uitkijken naar die moment tegelijk! Liefs..

“ Met je krullen als nacht. Hoe je praat, hoe je lacht “

<3

Mijn afgelopen week was weer eindelijk week zoals die hoort te zijn. Gewoon weer 5 dagen gewerkt. En wat is die weer voorbij gevlogen. Wat wel heel leuk is, Ana de oudste. Begint nu echt door te krijgen dat ik de au pair ben, ze begint nu met alles me naam te zeggen. En het punt dat ik haar ook daadwerkelijk kan troosten als ze pijn heeft of verdrietig is ook aan gekomen. Het is niet gek dat er wat tijd over heen gaat, zo’n meisje moet ook wennen dat er iemand nieuws in huis is.

Vorig weekend( 3-6 oktober) heb ik echt een heerlijk weekend gehad, mijn familie was weer voor 4 dagen in New York, dus ik had lekker 4 dagen weekend. Die vrijdag ben ik samen Kerstin lekker op stap geweest, in een soort van kroegje gezeten, lekker gegeten en gedronken, was echt super gezellig. Ik ken haar van mijn oriëntatie week in New York en ze woont 20 min rijden bij mij vandaan dus dat is echt prima. Voor we het wisten was het al over 12^e en ging die plek sluiten haha.

Veder heb ik ook nog geskyped met oma, ze vierde haar verjaardag 4 oktober en pa en ma vonden het wel een leuk idee om te proberen om te skype, nou dat is gelukt en hoe! Ze vond het helemaal geweldig! Ze zat een uur lang te stralen van oor tot oor, wat mij uiteraard tot tranen dreef. Was lang geleden dat ik me lieve omatje zo heb zien genieten, ze kon er niet over uit hoe het nou kon dat ze me zo zag en met me kon praten! Dat ze dit op haar 83^ste leeftijd nog mag meemaken, heel bijzonder. Ze gaat hier nog lang over door praten denk ik, ben blij dat ik er toch een beetje bij ben geweest. Veder heb ik de rest van de familie ook even gezien en gesproken. Ze waren allemaal zo lief en heel enthousiast om alles te weten hoe het tot nu toe gaat.

Die zondag ben met Joline lekker naar het strand geweest in New Jersey, Atlantic City. Zij is hier vorige weekend aan gekomen en woont zo’n 30 min rijden bij mij vandaan. Dus dacht vraag of ze gezellig mee gaat, want ja ik weet in het begin heb je niemand en is het fijn als iemand die hier al langer zit jij je mee neemt. Dus wij op de zondag lekker naar het strand gereden, het was echt super gezellig. We hebben daar ongeveer 6 uur lekker rond gelopen en bij strand tentjes gezeten, gedronken en heerlijk geluncht. Het was heerlijk om eindelijk op het strand te zijn, even uitwaaien en relaxen.

Die maandag was ik natuurlijk ook nog lekker vrij, ik heb eerst lekker uitgeslapen ( nou uitslapen bij mij is inmiddels een paar uurtjes korter dan dat de meeste gewend zijn van mij, in Nederland lag ik altijd met gemak op bed tot 1 a 2 uur smiddags! Tot grote ergernis van mijn moeder en de moeder van eef haha, want die vonden het maar zonde van je dag! Nou Dames inmiddels kan ik dat niet meer, het lukt me gewoon niet meer. Uitslapen is nu tot een uurtje of 10 maximaal. Prima tijd zie ik jullie denken, maar moet er nog wel even aan wennen heb nu echt een hele dag die ik kan besteden haha en weet soms gewoon niet zo goed wat ik precies moet doen. Maar goed, lekker geslapen tot ik wakker werd, en de hele dag lekker relaxt gedaan. Kleine pruts dingetjes gedaan, waar je normaal of geen zin in heb of geen tijd voor hebt. Een heerlijk relaxt dagje gehad, prima. Voor de werk week die er weer aan zat te komen van 4 dagen wel is waar. Nou die afgelopen werk week mocht van mij niet snel genoeg gaan, want ik afgelopen vrijdag ben ik naar New York gegaan om naar Amber te gaan!!! Ik was die vrijdag echt een groot stress konijn.. Had zoveel behoefte aan om iemand van thuis te zien, even iets bekends en iemand die me kent en waar ik me zelf echt bij kan zijn.

Pff wat was ik zenuwachtig toen ik in de auto zat haha, geen idee waarom maar had er zo veel zin in. We hadden afgesproken op times square, het was zo raar want toen we eerst 5 min hadden staan knuffelen en toen me tranen gedroogt waren had ik helemaal niet het gevoel alsof ik al bijna 2 maanden weg ben..

Maar wat wat heb ik een gaaf weekend gehad, echt heel erg genoten. Veel gedaan en veel gezien, me scheenbenen doen nog steeds pijn van al het lopen. Maar New York is echt zooo’n gafe stad, kan er wel uren en dagen rond lopen zoveel te zien en te doen. Ik sliep bij hun het hotel, wel is waar op de grond maar het was prima te doen, me inrollen in een grote deken en ik kon wel super goed slapen. We zijn twee dagen met zo’n bus tour meegegaan, echt perfect voor in New York, alles ligt zover bij elkaar vandaan dat dit echt de beste manier is om de stad te zien. Het was ongelofelijk koud daar op zo’n bus maar het was het zeker waard. Lekker gegeten, en heel veel gelachen met elkaar. Al met al een super gaaf weekend gehad! Het heeft me goed gedaan iemand te zien uit Nederland, had zo’n last van heimwee de laatste paar weken, dat dit me heel erg heeft geholpen en ik de komende 2 maanden weer er voor ga met veel energie. Ik kan weer even vooruit, en moet nog wel even voor dat ik de volgende zie: 18 dec, dan komen mijn ouders, en kan niet nu al niet wachten tot dat ze er zijn! Op dit moment is mijn werkweek weer begonnen, pff had nog wel even door kunnen slapen vanmorgen, maar de plicht roept. En de werkweken gaan zo ontzettend snel dat voor ik weet het weet is het al weer weekend.

Vandaag is het ook 6 maanden geleden dat mijn lieve vriendinnetje mij ontzettend lief vroeg of ik haar vriendin wilde zijn. Van deze beslissing heb ik nog geen seconde spijt gehad, en ja na 6 maanden sta ik nog elke dag op met vlinders in mijn buik. Wil haar en omdat we 6 maanden samen zijn maar ook omdat ze dat verdient via deze weg ontzettend bedanken voor alles. Het is niet makkelijk om je liefde te laten gaan en wetende dat ze jaar weg blijft, en mij de kans geeft om me droom waar te maken, maar ondanks de moeilijke momenten die we hebben en het verdriet dat we niet bij elkaar kunnen zijn, vechten we elke seconde van de dag voor elkaar en weten we dat we er gaan komen samen. Ik hou heel veel van jou!

“ How many times do i have to tell you, even when you’re crying you’re beautiful too “

Al ander halve maand weg van huis!

Aller eerst wil ik even zeggen hoe ontzettend leuk ik het vindt dat ik zoveel lieve en leuke reacties ik krijg op mijn blogs. Dat iedereen die hem elke keer leest, en er naar uit kijken dat de volgende komt. Dat doet me goed, mijn blogs zijn een manier voor mij om alles ook een beetje van me af te schrijven, en op deze manier hou ik iedereen die daar behoefte aan heeft op de hoogte van wat ik allemaal doe en meemaak.

Inmiddels ben ik al meer een maand weg van huis.. Ondanks alles gaat de tijd voor mij bizar snel. Gewoon al een maand niet meer thuis geweest, niet meer bij me ouders, me vriendinnetjes en me meisje. Merk dat ik nu echt mensen begin te missen.. In de eerste 3 weken is alles nog zo nieuw, dan ben je alleen maar bezig om alles in je op te nemen en je zo veel aan te passen aan de cultuur en je gezin, maar nu je 5 weken veder bent begint het zelfs een beetje als een thuis te voelen en dan besef ik dat ik voorlopig niet terug naar Nederland ga. En dat is het punt dat ik mensen mis.. En op zo’n moment dat ik me blog aan het schrijven ben aan de keukentafel komt iedereen even voorbij, me lieve ouders, me meisje, me lieve vriendinnetjes/vrienden en familie, me Hizischatjes en zo kan ik nog wel even doorgaan. Het is zo grappig dat je er op zo’n moment ook heel erg er achter komt wie nou daadwerkelijk je echte vrienden zijn, van de gene waar je het het meest van verwacht is angstvallig stil via de telefoon of mail na 5 weken. En van andere waarvan je denkt nou dat weet ik niet of ik daar echt wel iets van ga horen, die whatsappt je elke week, en doen er alles aan om je in ieder geval elke 2/3 weken te zien. Zo bijzonder..

Afgelopen week is een hele bizarre, verdrietige en vermoeiende week geweest. Afgelopen woensdag op donderdag nacht is de moeder van John overleden na een ziekte bed van 10 dagen.. Ze waren er achter gekomen dat de kanker terug was gekomen 2 1/5 week geleden, Alles werd gelijk in gang gezet om te beginnen met chemo en bestraling.. Helaas hebben ze daar nooit aan kunnen beginnen.. John is enigs kind, zijn moeder is alles voor hem, een vader heeft die niet, nooit gehad. Hij was niet te genieten in de afgelopen weken, wat begrijpelijk is natuurlijk. Veel in New York waar zijn moeder woonde, ik was veel thuis met Jo-Una en kids. 10 dagen geleden zouden ze gaan beginnen met de chemo, maar toen werd er geconstanterd dat ze een infectie had, en ze niet konden beginnen. De kanker werd maar groter en groeide elke dag meer zolang niet begonnen met de chemo. Ze heeft het ziekenhuis niet meer verlaten sins die dag, het ging zo slecht dat de rest van het gezin al snel volgende naar New York. Weekendje alleen thuis, opzich wel lekker maar de reden waarom dat maakte het vreselijk.. Vorige week zondagmiddag, ik was net thuis van the Shoppingmall, telefoon ging: Jo-Una, ik schrok. Huilend aan de andere kant van de telefoon, vroeg ze of ik alsjeblieft me spullen wou pakken en in de auto richting New York wou komen, ze zouden daar blijven tot dat ze zou overlijden. En het was onwijs zwaar met de kids. 5 uur later kwam ik aan gereden bij het huis van John zijn moeder. Ik was gesloopt, wat een rit. Van het rustige en relaxte verkeer in Meteren, rij je in een keer door het bizar drukke en chaotische New York. Maar op zo’n moment merk je dat ze jou echt zien als een lid van het gezin, wat een heel fijn gevoel is, want ik was nog geen seconde uit de auto en er komt een huilende Jo-Una naar me toe en ze heeft me de 5 min die daar op volgde niet losgelaten.

Het was een week waar niemand van wist hoe die zou verlopen, ik was daar voor John,Jo-Una en de kids. Ik zou ze helpen met alles waar ze hulp bij nodig hadden. Het was zwaar heel zwaar, want ik werkte dag en nacht. Na 2 dagen brak het me op, en kwam Jo-Una in de nachten naar huis, om mij de rust te geven die ik heel erg nodig had. En woensdag nacht werd ik wakker gemaakt, of ik bij de kinderen wou gaan slapen want Jo-Una ging naar het ziekenhuis want ze was overleden. Ik kon echt geen oog dicht doen, kon me rust niet meer terug vinden. Na een uur kwam ze allebei weer thuis, zonder iets te zeggen liep ik toen naar John toen en deed ik het zelfde als Jo-Una bij mij deed, hem de eerst 5 min niet meer loslaten. De dagen erna waren heel bijzonder, het hele huis zat vol met familie: neefjes, nichtjes, ooms, tantes. En we zaten met ze’n alle praten, luisterde muziek, later op de middag kwam het bier tevoorschijn en werd er een beetje bewogen op de muziek. Afgelopen vrijdag ben ik weer terug naar huis gereden, het weekend nog alleen en vanaf vandaag begint me normale week weer. De komende week en de komende weekenden zullen vast heel anders worden dan normaal.

Wat ik na deze week kan zeggen dat ik ze echt ben gaan zien als familie. Een hele nieuwe, gekke, lieve en bijzondere familie die ik er bij heb gekregen. Het is een familie die het daadwerkelijke familie leven heel belangrijk vindt, het samen zijn met iedereen. Ik zag zoveel terug in mijn eigen familie, hoe wij met elkaar om gingen en deden toen we helaas afscheid moesten nemen van mijn lieve opa en oma.

Het was een emotionele week, want ja je gaat terug denken aan bepaalde dingen want je zit er midden in.. Misschien vinden sommige van jullie dat ik dit niet zo kan delen met iedereen, dat snap ik maar dit mijn manier hoe ik jullie echt wil laten beleven wat ik mee maak en dit is manier waarop ik dingen kan zeggen zonder dat ik er gelijk een hele verklaring voor af moet geven.

Vervolgens ben je thuis, en ga je weer lekker je eigen ding doen ik moest even denken aan de komende weekenden wat ik allemaal gepland hebt, en kwam ik er achter dat ik over minder dan 2 weken naar New York ga om een weekend door te brengen met me lieve vriendinnetje Amber en haar familie. Whaaaaa, kan echt niet wachten om der te zien. Om een bekende te zien en daadwerkelijk even te kunnen knuffelen, even lekker ouwehoeren en waarschijnlijk lekker een potje te huilen. Het gaat een super vet weekend worden dat weet ik zeker!! Verder ga ik eind oktober naar de Amish, voor de meeste denk wel bekend. Amish is een volk dat onder andere een Nederlandse afkomst heeft. Ze zijn heel ouderwets, klederdracht en doen letterlijk alles met paard en wagen. Het is heel populair hier in Amerika, lijkt me heel bijzonder om te zien hoe hun leven. En het weekend van 25 en 26 oktober ga ik weer naar New York voor de zegening in de kerk van Declan, de jongste. In dat weekend ga ik ook Margriet meeten, ja wie is margriet zie ik jullie denken, nou let goed op: Eveline heeft een broer, Lodewijk. Lodewijk heeft een vriendin, Janna. En daar de zus van! Die heb ik voor dat ik ging een paar keer ontmoet, toevallig komt zij die week naar New York toe. Dus een top moment om lekker ergens wat te gaan eten en lekker bij te kletsen. En ik ga nog een hoop mooie en leuke dingen toevoegen aan dit rijtje.

Inmiddels heb ik ook al cadeautjes en kaartjes uit mogen pakken. Voel me net zo’n klein kind dan haha want ja ik ben heel benieuwd van wie het is en wat er in zit of in staat. Heb alles op volgorde gelegd en kijk elke dag welke of ik weer iets mag open maken. Vind het zo leuk, even iets kleins van iemand krijgen. Het geeft me een heel goed gevoel, even iets horen en zien van de mensen waarvan ik hou. Me kamer wordt steeds gezelliger, want uiteraard hang en plak ik alles op wat ik op kan plakken.

Oja, en voor de mensen die mij echt goed kennen. Jullie zullen het nooit geloven maar op dit punt mis ik heel erg: Een bord Broccoli met gekookte aardappels. Mama heb je het goed gelezen: Een simpele Hollandse pot, dat fast food eten komt met echt me neus uit. Haha ja schrik er zelf ook van als ik het lees.

Liefs..

“ I’m a thousand miles away, but girl tonight you look so pretty “