Aller eerst wil ik even zeggen hoe ontzettend leuk ik het vindt dat ik zoveel lieve en leuke reacties ik krijg op mijn blogs. Dat iedereen die hem elke keer leest, en er naar uit kijken dat de volgende komt. Dat doet me goed, mijn blogs zijn een manier voor mij om alles ook een beetje van me af te schrijven, en op deze manier hou ik iedereen die daar behoefte aan heeft op de hoogte van wat ik allemaal doe en meemaak.

Inmiddels ben ik al meer een maand weg van huis.. Ondanks alles gaat de tijd voor mij bizar snel. Gewoon al een maand niet meer thuis geweest, niet meer bij me ouders, me vriendinnetjes en me meisje. Merk dat ik nu echt mensen begin te missen.. In de eerste 3 weken is alles nog zo nieuw, dan ben je alleen maar bezig om alles in je op te nemen en je zo veel aan te passen aan de cultuur en je gezin, maar nu je 5 weken veder bent begint het zelfs een beetje als een thuis te voelen en dan besef ik dat ik voorlopig niet terug naar Nederland ga. En dat is het punt dat ik mensen mis.. En op zo’n moment dat ik me blog aan het schrijven ben aan de keukentafel komt iedereen even voorbij, me lieve ouders, me meisje, me lieve vriendinnetjes/vrienden en familie, me Hizischatjes en zo kan ik nog wel even doorgaan. Het is zo grappig dat je er op zo’n moment ook heel erg er achter komt wie nou daadwerkelijk je echte vrienden zijn, van de gene waar je het het meest van verwacht is angstvallig stil via de telefoon of mail na 5 weken. En van andere waarvan je denkt nou dat weet ik niet of ik daar echt wel iets van ga horen, die whatsappt je elke week, en doen er alles aan om je in ieder geval elke 2/3 weken te zien. Zo bijzonder..

Afgelopen week is een hele bizarre, verdrietige en vermoeiende week geweest. Afgelopen woensdag op donderdag nacht is de moeder van John overleden na een ziekte bed van 10 dagen.. Ze waren er achter gekomen dat de kanker terug was gekomen 2 1/5 week geleden, Alles werd gelijk in gang gezet om te beginnen met chemo en bestraling.. Helaas hebben ze daar nooit aan kunnen beginnen.. John is enigs kind, zijn moeder is alles voor hem, een vader heeft die niet, nooit gehad. Hij was niet te genieten in de afgelopen weken, wat begrijpelijk is natuurlijk. Veel in New York waar zijn moeder woonde, ik was veel thuis met Jo-Una en kids. 10 dagen geleden zouden ze gaan beginnen met de chemo, maar toen werd er geconstanterd dat ze een infectie had, en ze niet konden beginnen. De kanker werd maar groter en groeide elke dag meer zolang niet begonnen met de chemo. Ze heeft het ziekenhuis niet meer verlaten sins die dag, het ging zo slecht dat de rest van het gezin al snel volgende naar New York. Weekendje alleen thuis, opzich wel lekker maar de reden waarom dat maakte het vreselijk.. Vorige week zondagmiddag, ik was net thuis van the Shoppingmall, telefoon ging: Jo-Una, ik schrok. Huilend aan de andere kant van de telefoon, vroeg ze of ik alsjeblieft me spullen wou pakken en in de auto richting New York wou komen, ze zouden daar blijven tot dat ze zou overlijden. En het was onwijs zwaar met de kids. 5 uur later kwam ik aan gereden bij het huis van John zijn moeder. Ik was gesloopt, wat een rit. Van het rustige en relaxte verkeer in Meteren, rij je in een keer door het bizar drukke en chaotische New York. Maar op zo’n moment merk je dat ze jou echt zien als een lid van het gezin, wat een heel fijn gevoel is, want ik was nog geen seconde uit de auto en er komt een huilende Jo-Una naar me toe en ze heeft me de 5 min die daar op volgde niet losgelaten.

Het was een week waar niemand van wist hoe die zou verlopen, ik was daar voor John,Jo-Una en de kids. Ik zou ze helpen met alles waar ze hulp bij nodig hadden. Het was zwaar heel zwaar, want ik werkte dag en nacht. Na 2 dagen brak het me op, en kwam Jo-Una in de nachten naar huis, om mij de rust te geven die ik heel erg nodig had. En woensdag nacht werd ik wakker gemaakt, of ik bij de kinderen wou gaan slapen want Jo-Una ging naar het ziekenhuis want ze was overleden. Ik kon echt geen oog dicht doen, kon me rust niet meer terug vinden. Na een uur kwam ze allebei weer thuis, zonder iets te zeggen liep ik toen naar John toen en deed ik het zelfde als Jo-Una bij mij deed, hem de eerst 5 min niet meer loslaten. De dagen erna waren heel bijzonder, het hele huis zat vol met familie: neefjes, nichtjes, ooms, tantes. En we zaten met ze’n alle praten, luisterde muziek, later op de middag kwam het bier tevoorschijn en werd er een beetje bewogen op de muziek. Afgelopen vrijdag ben ik weer terug naar huis gereden, het weekend nog alleen en vanaf vandaag begint me normale week weer. De komende week en de komende weekenden zullen vast heel anders worden dan normaal.

Wat ik na deze week kan zeggen dat ik ze echt ben gaan zien als familie. Een hele nieuwe, gekke, lieve en bijzondere familie die ik er bij heb gekregen. Het is een familie die het daadwerkelijke familie leven heel belangrijk vindt, het samen zijn met iedereen. Ik zag zoveel terug in mijn eigen familie, hoe wij met elkaar om gingen en deden toen we helaas afscheid moesten nemen van mijn lieve opa en oma.

Het was een emotionele week, want ja je gaat terug denken aan bepaalde dingen want je zit er midden in.. Misschien vinden sommige van jullie dat ik dit niet zo kan delen met iedereen, dat snap ik maar dit mijn manier hoe ik jullie echt wil laten beleven wat ik mee maak en dit is manier waarop ik dingen kan zeggen zonder dat ik er gelijk een hele verklaring voor af moet geven.

Vervolgens ben je thuis, en ga je weer lekker je eigen ding doen ik moest even denken aan de komende weekenden wat ik allemaal gepland hebt, en kwam ik er achter dat ik over minder dan 2 weken naar New York ga om een weekend door te brengen met me lieve vriendinnetje Amber en haar familie. Whaaaaa, kan echt niet wachten om der te zien. Om een bekende te zien en daadwerkelijk even te kunnen knuffelen, even lekker ouwehoeren en waarschijnlijk lekker een potje te huilen. Het gaat een super vet weekend worden dat weet ik zeker!! Verder ga ik eind oktober naar de Amish, voor de meeste denk wel bekend. Amish is een volk dat onder andere een Nederlandse afkomst heeft. Ze zijn heel ouderwets, klederdracht en doen letterlijk alles met paard en wagen. Het is heel populair hier in Amerika, lijkt me heel bijzonder om te zien hoe hun leven. En het weekend van 25 en 26 oktober ga ik weer naar New York voor de zegening in de kerk van Declan, de jongste. In dat weekend ga ik ook Margriet meeten, ja wie is margriet zie ik jullie denken, nou let goed op: Eveline heeft een broer, Lodewijk. Lodewijk heeft een vriendin, Janna. En daar de zus van! Die heb ik voor dat ik ging een paar keer ontmoet, toevallig komt zij die week naar New York toe. Dus een top moment om lekker ergens wat te gaan eten en lekker bij te kletsen. En ik ga nog een hoop mooie en leuke dingen toevoegen aan dit rijtje.

Inmiddels heb ik ook al cadeautjes en kaartjes uit mogen pakken. Voel me net zo’n klein kind dan haha want ja ik ben heel benieuwd van wie het is en wat er in zit of in staat. Heb alles op volgorde gelegd en kijk elke dag welke of ik weer iets mag open maken. Vind het zo leuk, even iets kleins van iemand krijgen. Het geeft me een heel goed gevoel, even iets horen en zien van de mensen waarvan ik hou. Me kamer wordt steeds gezelliger, want uiteraard hang en plak ik alles op wat ik op kan plakken.

Oja, en voor de mensen die mij echt goed kennen. Jullie zullen het nooit geloven maar op dit punt mis ik heel erg: Een bord Broccoli met gekookte aardappels. Mama heb je het goed gelezen: Een simpele Hollandse pot, dat fast food eten komt met echt me neus uit. Haha ja schrik er zelf ook van als ik het lees.

Liefs..

“ I’m a thousand miles away, but girl tonight you look so pretty “