Lieve allemaal,

Ik wil jullie via deze weg laten weten dat ik vandaag precies over een maand: Vrijdag 16 Januari op het vliegtuig stap terug naar Nederland.. Dit zal best een schok zijn voor sommige, want niet iedereen had aan zien komen. Waarom, dat ga ik jullie uitleggen:

Soms ga je aan iets beginnen en ben je heel optimistische, dat was ik! Ik kreeg de kans om mijn droom na te gaan jagen, met iedereen van wie ik hield die mij steunde en achter me stond. En zoals iedereen weet ben ik ontzettend verliefd, en dat was bijna het moeilijkste van alles, Eef achter laten. Maar Eef wou dat ik mijn dromen liet uitkomen, ze wou dat ik alles heb gedaan wat ik wou en ze wou dat ik me niet liet tegen houden door andere mensen. Wat zij zei, zeiden heel veel mensen. En ik heb het gedaan, ik ben gegaan. Wat voor mij al een hele overwinning op zich is. Wat heb ik genoten van mijn tijd hier in Amerika, wat ben ik ontzettend dankbaar dat ik dit heb kunnen doen.

Maar wat moet ik doen als ik merk dat ik niet meer op mijn plekje ben hier. Wat doe je als aan jezelf merkt dat je terug wilt naar huis en merkt dat je niet iets doet om die gedachtes en gevoelens tegen te gaan. Wat moet je doen als je in een sleur komt te zitten, dat elke dag het zelfde is en je geen uitdaging meer ziet in het geen wat je hier doet. Wat als ik nou bij mezelf denk na deze maanden, ik vindt het wel goed geweest…

Juist, naar huis toe komen.

Mijn heimwee wint het van mijn goede gevoel, ik wist niet dat ik het zo moeilijk zou krijgen na een paar maanden, dat ik überhaupt zoveel last zou krijgen van heimwee. Het is een eenzaam beroep au pair zijn en ondanks de mensen die ik hier om me heen heb voelde ik me heel vaak ( te vaak eigenlijk ) heel erg eenzaam en alleen. Je moet gelukkig zijn anders hou je het niet vol alleen aan de andere kant van de wereld.

Ik heb bereikt wat ik wou bereiken in mijn tijd hier in Amerika, ik weet wie ik ben en ik weet wat ik wil met mijn toekomst, ik ga er voor en ga me door niemand laten tegen houden! Dit is mijn keuze, mijn keuze om naar huis te komen! Voor mij voelt het niet alsof ik gefaald heb, mezelf te kort doe of dat ik me droom niet heb waargemaakt, mijn droom was niet voor bepaalde tijd, mijn droom was om ergens ver weg van alles en iedereen, mezelf terug te vinden en mezelf te “bewijzen” dat ik het kan. Ik ben ongelofelijk trots dat ik dit gedaan heb. En met dat trotse gevoel stap ik het vliegtuig in en met een gevoel van: Ik heb het gedaan, het is een super ervaring voor me geweest maar het is goed zo!

Dit was mijn droom, mijn droom die ik waargemaakt moest hebben voordat ik veder de toekomst in ga en ik heb het gedaan, en na 5 maanden: Ga ik nu voor mijn nieuwe droom, waarvan ik hoop dat die voor de rest van mijn leven is: Eveline!

“soms was het moeilijk, soms was het strijd. Maar als ik terug kijk heb ik geen seconde spijt“